Stanął pod Kasprowym, pogoda była ponura, gęsta mgła zasłoniła szczyt. Obok matka z ojcem przejęci mówili, że nie da rady: tyle metrów! On – jak kartka papieru, piórko. Uparł się, że chce pojechać. Po trzech dniach ciężkiego bólu, w chwili ulgi, zapytał lekarzy: „Mogę?”. Nie mieli serca odmówić.

Na Kasprowy wjechali wyciągiem, zatrzymali się na szczycie i wtedy – tak później opowie – mgła się rozstąpiła, wyszło słońce. Matka i ojciec robili zdjęcia.

On: słaby, na morfinie, jedną nogą na tamtym świecie. Szczęśliwy, bo już dawno sobie wymarzył, że zdąży rodzicom pokazać góry.

Proboszcz – przyjaciel – powie o nim: przezroczysty przed Panem Bogiem.
 

Piotrek
Na grób w parafii Skępe, skąd pochodził, przyjeżdżają obcy ludzie. Stawiają kwiaty, znicze, odmawiają modlitwy. Często są to modlitwy w obcych językach; gazety pisały o nim nawet...