Otóż jest to niewątpliwa ingerencja w prywatność, najczęściej osób już nieżyjących, które prawa do prywatności przecież nie utraciły. Ingerencję tę można wytłumaczyć, kiedy chodzi o publiczne zachowania pisarzy, na przykład ich zaangażowanie polityczne lub związki z grupami artystycznymi. Kiedy jednak dzienniki, listy, autobiografie pisane nie do druku czy wreszcie biografie wykorzystujące cudze wspomnienia i inne prywatne źródła stają się podstawą do analiz twórczości, wtedy budzą się wątpliwości.

Po pierwsze, wątpliwy jest związek twórczości z życiem. Niektórzy wybitni pisarze potrafili świat swoich powieści całkowicie sobie wyobrazić, zaś innym (jak Tomaszowi Mannowi) potrzebna była nieustanna obserwacja ludzkich zachowań, nawet tak drobnych, jak sposób podawania ręki, żeby je potem opisać. Czy ma to jakiekolwiek znaczenie dla twórczości? Czy - w przypadku...