Inkipo, końskie miasto, gdzie różowe klacze/ wyrastając nad ludzi, na przełaj stuleci/ biegły, żegnaj, Inkipo, jeśli cię zobaczę/ kiedyś, to chyba w książce pisanej dla dzieci:/ spoczciwiałe miasteczko, będziesz kalkomanią/ odartą z mgły perłowej i chłopcy poklepią/ twoje konie po grzbietach, nie zagadasz stajnią/ parskającą do przygód, co się wszystkie ślepo/ kończyły - zagadkową, karczemną scenerią/ albo lasem bez wyjścia... Jakaś nastoletnia/ skrytobójczyni, pędząc na skradzionej klaczy,/ zmrużyła do mnie oko: tam nie brano serio/ nawet zbrodni i człowiek jak las obojętniał;/ ptak się z niego naśmiewał: co właściwie znaczy/ Inkipo, to nieludzkie urojenie? Żegnaj,/ miasto, które sławili mistyfikatorzy!/ Ja także zachodziłem między nich onegdaj,/ alem ja, brednio moja, zgryzł cię i otworzył/ przez pół, pokrętną, stęchłą, jak wnętrze orzecha,/ co wysechł. Jeśli o mnie spyta kto w Inkipo,/ odpowiedzcie mu prawdę: nawet ten odjechał./ [1940].