W centrum sali w niemal ceremonialny sposób poruszają się dwie kobiety w czerwono-żółtych strojach, przypominające tandetne żywe maskotki wciskające na ulicach ulotki reklamowe. Tym razem są to smoki, bo z tyłu do kombinezonów mają przyczepione długie grube ogony z łuskami. Kobiety-smoki wykonują powolne, sformalizowane ruchy, często kłaniają się sobie, wywołując jednocześnie skojarzenia z dworami europejskiego baroku i Azji.

Te drugie zwyciężają, bo po chwili jedna z performerek zostaje na scenie i wykonuje długą sekwencję z wachlarzem, nawiązującą już wprost do japońskiego tańca dworskiego buyō. Ale wszystko to dzieje się do muzyki granej na żywo przez zespół o jak najbardziej współczesnym składzie, kojarzącym się raczej z koncertami rockowymi niż z jakąkolwiek muzyką dworską. Za plecami tańczących, naprzeciwko estrady, na której ustawione są instrumenty, wielka głowa...