Wracała do niego ta piosenka całe życie. A na pewno przez ostatnie dwadzieścia lat, kiedy żyliśmy w jednym domu. Pierwszy raz musiałem ją słyszeć bawiąc się w jego warsztacie stolarskim, gdzie uwielbiałem przebywać, bo pozwalał mi dotykać poważnych narzędzi. Wbijać gwoździe, używać ręcznego wiertła, które chwiało się jak pijane w słabych rękach. A nawet mogłem przystawiać się do największego hebla, który w jego dłoniach zbierał szerokie, jasne wióry z ram okiennych i futryn. Był łagodny, spokojny i cierpliwy. Tak już zawsze będę wyobrażał sobie kogoś, kto pracuje z drewnem.

Osieroceni z bratem we wczesnym dzieciństwie, zostali oddani rodzinie bogatego chłopa na wychowanie, a naprawdę sprzedani za wikt i opierunek jako darmowa siła robocza. Niewiele o tym mówił. Żywił za to do śmierci, irytujący nas okropnie, kult wobec swego chlebodawcy. Ten bowiem, w rewanżu za lata pracy,...