Niedawno uczestniczyłem w warsztatach teatralnych, zorganizowanych przez Tadeusza Słobodzianka w pokamedulskim Domu Pracy Twórczej Ministerstwa Kultury w Wigrach. Przez blisko dwa tygodnie młodzi - choć niekoniecznie najmłodsi - dramaturdzy i reżyserzy dyskutowali nad swoimi sztukami. To ciekawe doświadczenie okazało się ważne także dla mnie jako socjologa.

Po pierwsze, zauważyłem, że pojawia się twórczość pokolenia, które chce poważnie traktować doświadczenie społeczne jako przedmiot refleksji i materiał do artystycznego przetworzenia. Zamiast abstrakcyjnych i udziwnionych albo chorobliwie imitacyjnych obrazów wiele, jeżeli nie większość czytanych przez nas sztuk - od komedii po egzystencjalną tragedię - zanurzona była w rzeczywistości. Polskie doświadczenie ostatnich kilkudziesięciu lat wydaje się nieskończenie bogatym materiałem dramatycznym. Młodzi ludzie...