Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Mamy z nią do czynienia, gdy ofiary idą na skróty: zamiast inwestować w uzbrojenie albo toksyny, jedynie upodabniają się w jakiś sposób do osobników innego gatunku występującego na tym samym terenie – takiego, którego drapieżniki zostawiają w spokoju. Taka mimikra to dla gatunku naśladującego opłacalna inwestycja, ponieważ koszty związane ze zmianą wyglądu czy zakresu wydawanych dźwięków są często niższe niż koszty wyprodukowania własnej broni. Gatunkowi modelowemu obecność naśladowcy nie zawsze musi być na rękę, ale jeśli oba nie wchodzą sobie w drogę – ponieważ wykorzystują różne zasoby środowiska – mimikra batesowska ma szansę utrzymać się w kolejnych pokoleniach.
Jak donoszą Stano Pekár z Uniwersytetu w Brnie i współpracownicy, właśnie z taką sytuacją mamy do czynienia u pająków z rodzaju Palpimanus. Są one słabo zabezpieczone przed większymi drapieżnikami, takimi jak gekony, ale w chwili zagrożenia pocierają się, wydając specyficzne odgłosy – bardzo przypominające dźwięki wydawane przez osy z rodziny żronkowatych, obdarzone niebezpiecznymi żądłami. Badacze przeprowadzili eksperyment, w którym podawali drapieżnikom osy oraz pająki zdolne i niezdolne do wydawania odgłosów. Te ostatnie zjadane były najchętniej. ©℗
