Już w pierwszych scenach mamy czołowe zderzenie. Tuż przed ślubem ciężarna narzeczona odtwarza sobie filmik z położniczym USG, podczas gdy za ścianą jej sędziwy dziadek ogląda w telewizji drastyczne archiwalia z Holokaustu. Dalej będzie jeszcze bardziej na ostro: współczesna ślubna homilia o „nienarodzonych” i „tęczowej zarazie” przechodzi w antysemicką retorykę z przedwojennej ambony, kościelna ceremonia przenika się z żydowskimi zaślubinami, które rozpamiętuje zakochany ongiś w Żydówce senior rodu, wideo z wesela przeplata się ze zdjęciami nowej metody gazowania świń (ojciec panny młodej jest właścicielem zakładów mięsnych), a przaśne rytuały weselne przywołują wspomnienia nie tak znowu dawnych rytuałów przemocy.

Za sprawą dziadkowej demencji, mieszającej ze sobą różne plany czasowe, przebiega w nowym filmie Wojciecha Smarzowskiego proces odpominania zbiorowej amnezji. Jak...