Zanim Amerykanie wybrali obecnego prezydenta, to on uchodził za najwulgarniejszą parodię demokracji. Prasa brukowa niespecjalnie musiała się wysilać – ekscentryczny miliarder, medialny imperator, założyciel populistycznej partii Forza Italia, najdłużej rządzący premier powojennych Włoch, od lat dostarcza plotkarskim kolumnom niewybrednej strawy. Trudno wyobrazić sobie lepszy kąsek dla twórcy takich filmów, jak „Boski” (2008), satyryczny portret premiera Andreottiego, czy „Wielkie piękno” (2013), przechodząc z gracją od hedonistycznego karnawału w melancholijne vanitas. I tym razem Sorrentino organizuje przed kamerą rozbuchane igrzyska, mając nadzieję, że po dwuipółgodzinnym bunga-bunga (swoim rodakom zafundował je o godzinę dłuższe, za to w dwóch oddzielnych częściach) obudzimy się z silnym kacem.

W filmie „Oni” boski Silvio w swojej rezydencji na Sardynii przygotowuje się do...