Niech się wreszcie Fellini tu przyda. Otóż mawiał: »w końcu i tak się zorientują, że nie masz nic do powiedzenia«” – rzucił Paolo Sorrentino ze sceny zaimprowizowanej na jednym z placów Zatybrza, na którym trzy lata po premierze pokazywał pełną wersję „Wielkiego piękna” (2013). Miał już Oscara i świeżo zdobytą sławę. Stać go więc było na to, by zmusić rzymską publiczność do wysiedzenia pełnych trzech godzin na niewygodnych krzesełkach albo na bruku. „Łatwiej wtedy poczuć nudę w czasie rzeczywistym. Dobrze ją znają nie tylko bywalcy luksusowych tarasów z widokiem na Koloseum, goście elitarnych imprez, ale i posiadacze skromnych balkonów z widokiem na sąsiedni blok” – zauważył cierpko reżyser, trochę już rozdrażniony pytaniami sprowadzającymi go do roli krytyka obnażającego pustkę wyższych sfer.

Dał z siebie wtedy więcej i mówił bardziej wprost niż w trakcie większości wywiadów...