Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
O dwóch formach takiego ucisku i nieszczęść mowa. Jedne mają charakter naturalny. Opisują je wzburzone wody, które podmywają góry, poruszają ziemię i każą nam myśleć zarówno o pierwotnym chaosie, jak o potopie. Inne wiążą się z wojnami i śmiercią od łuków i mieczy. Dziś pewnie byśmy powiedzieli, że chaos natury dopełnia chaos ludzki, chaos historii. Psalmista powiada: większy niż wszystkie nieszczęścia jest Bóg, wywyższony ponad narodami, Bóg, który ma siedzibę w mieście Bożym, w Jerozolimie, na górze Syjon. „Strumienie rzeki jego rozweselają miasto Boże, najświętszy z przybytków najwyższego”. Taki jest porządek rzeczy, a odpowiedź na katastrofy i przemoc ma tylko jedną postać: spokoju i zaufania. W akceptacji losu i przeznaczenia tkwi heroizm wiary. Trzeba uznać, że ani chaos natury, ani chaos historii nie mogą zmienić potęgi Boga – tej „twierdzy wysokiej”. Symbolem czy znakiem panowania Boga Izraela jest Jerozolima i świątynia – miszkan. Tam nie sięgają pierwotne wody zniszczenia. Tam płynie spokojny strumień. Syjon uczy nas o bezwarunkowej władzy Boga (występującego pod imieniem Jud Hej Waw Hej), stojącego też ponad prawami i prerogatywami wszelkich ziemskich instytucji politycznych. Tylko miasto Boga daje poczucie bezpieczeństwa. Upadają góry, wody zalewają ziemię, królestwa drżą, narody wzburzają, a spokój daje Bóg. Szukajmy tego spokoju, nakazuje psalmista.
W Psalmie 2 władca w mieście Bożym zyskuje nadzwyczajny tytuł syna Boga, którego spłodził Pan, Jud Hej Waw Hej. Król z rodu Dawida, jeśli tylko tego zażąda od swego niebiańskiego Króla, otrzyma taką moc, iż rozkruszy wrogów i weźmie przeciwników w niewolę. Jego siła płynie z siły Boga i jest znakiem potęgi najwyższego. Królowanie potomków Dawida jest znakiem królowania Boga Ojca. Bóg jest koronowany w niebie, władca z rodziny Dawida – na ziemi, a w nim spotyka się to, co na górze, co należy do obszaru boskiego, co daje doświadczenie spokoju, z tym, co na dole, co wiąże się ze zmianą, buntem, orężem. Król Izraela stoi ponad zwykłą polityką. Wyraża i reprezentuje Boga. On, jak czytamy, „postawił króla mojego nad Syjonem, górą świętą moją”. Syjon urasta do roli centrum ziemi, miejsca, które każe nam myśleć o przyczynie wszystkiego, o porządku tego świata, o niezdarności buntowników i potędze Króla jedynego.
Góra Syjon jest opiewana w wielu księgach, np. w Księdze Izajasza. Staje się miejscem mitycznym. Niesie jakąś pierwszorzędną energię. Wznosi się ponad wszystkie inne góry. Mit ma niewiele wspólnego z rzeczywistością: ta góra dziś jest ledwo zauważalna. Prowadzą do niej dobrze widoczne znaki, bo wzrok ją z trudem odnajduje. Cieszy ludzi religii i syjonistów, bo do niej tęsknią wszyscy Żydzi diaspory i dla niej śpiewają swoje pieśni. ©
