Tymczasem "Ograbiony naród" pokazuje obraz bardziej skomplikowany i przez to cenny: Białorusinów, którzy wiedzą, kim nie są (Polakami, Rosjanami), ale kim są - tego już nie są pewni. Białorusinów, którzy mówią po białorusku, którzy chcą mówić, ale nie potrafią, i tych, którzy nie chcą. Łukaszenkę, który jest prymitywny, ale równocześnie racjonalny w dążeniu do utrzymania władzy i przez to - wbrew funkcjonującym w Polsce stereotypom - wzmacnia państwowość i tożsamość białoruską.

"Ograbiony naród" czytać powinni także MSZ-owscy stratedzy: daje im arsenał praktycznych wskazówek, czego jako państwo możemy, a czego nie powinniśmy oczekiwać od Białorusinów. Wystarczy się wczytać w słowa Alesia Ancipienki, prodemokratycznego filozofa: "Po trzech rozbiorach Rzeczypospolitej i porażce powstań, poczynając od kościuszkowskiego, poprzez listopadowe i na styczniowym...