Sądziłem i nadal sądzę, że nie ma trudniejszego zawodu nad sędziego. Oto człowiek jak każdy - ułomny i dysponujący ograniczoną z natury rzeczy wiedzą, zawsze niepewnymi i niepełnymi dowodami i świadectwami - musi wydać wyrok rozstrzygający o losie bliźniego, aplikujący mu nie tylko określony wymiar kary, lecz także wydający go nierzadko na pastwę moralnego potępienia. Jakże to trudne, jakże często niewykonalne wręcz zadanie, które jednak musi być przez kogoś spełnione, wymaga tego bowiem dobro danej wspólnoty, która potrzebuje narzędzi obrony przed złoczyńcami dla zachowania elementarnych warunków ładu społecznego. I jak to dobrze - sądziłem - że są wysoko kwalifikowane osoby, dysponujące określonymi konstytucyjnymi gwarancjami niezależności, które są w stanie podjąć trud osądu i wyroku. Jakie to szczęście, że cywilizacja zachodnia wypracowała precyzyjne procedury procesowe...