Lista jego wdzięcznych dłużników jest zresztą bardzo długa i jakże przy tym różnorodna: od francuskich nowofalowców po Tarkowskiego, od braci Dardenne po Jarmuscha, od Chantal Akerman po Bélę Tarra i Benniego Safdiego. Przede wszystkim zafascynował ich krystalicznie czysty, oszczędny styl filmowania, nazwany przez Paula Schradera transcendentalnym, a przez Susan Sontag – duchowym. Jego opowieści o ludzkim (i nie tylko) bytowaniu na tym łez padole pozwalały widzowi współodczuwać z bohaterami bez czułostkowości. Doświadczać ich tajemnicy bez utożsamiania się z nimi. A unikalne dotychczas metody pracy z naturszczykami zrewolucjonizowały podejście do aktorstwa, jakkolwiek dzisiaj aż tak bardzo instrumentalne traktowanie przez reżysera swoich „modeli”, wpisane w żelazny rygor jego pracy, z pewnością podlegałoby dyskusji. 

Filmy Roberta Bressona dostępne na HBO Max:...