Są wiersze, które, już kiedy czytamy je po raz pierwszy, przyjmujemy jak swoje własne wypowiedzi. Jakbyśmy to my tak mówili, tak widzieli. I nie ma znaczenia, kiedy powstały i pod czyim piórem.

„Wczesną godzinę” przeczytałam w „Tygodniku” jeszcze zanim wyszedł tom „Chwila”. Czytałam - śmiech powiedzieć - z rodzajem niedowierzania. To przecież niemożliwe, żeby ktoś inny wypowiedział coś, co się przeżyło samemu, i to właśnie tak, do najdrobniejszego detalu identycznie. Przecież tak właśnie przebiega bezsenna pora przedranna, zwłaszcza wiosną, kiedy jeszcze nie zaczęły odzywać się ptaki, a co dzień wcześniej o parę minut „Kolejno, bez pośpiechu / bo to ceremonia / dnieją płaszczyzny sufitu i ścian / oddzielają się kształty / jeden od drugiego / strona lewa od prawej”. Tak się odzyskuje świat codziennie na nowo, tak się pomału na nowo godzi z życiem, aż wreszcie, po dopełnieniu...