Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Dziś nieco inny „okruch” – chcę się podzielić pierwszym doświadczeniem rzymskiego Synodu. Nasze „synodowanie” rozpoczęliśmy od rekolekcji. Przez trzy dni do południa słuchaliśmy konferencji, głoszonych przez dominikanina o. Timothy’ego Radcliffe’a i przez benedyktynkę m. Ignazię Angelini; po południu natomiast uczestniczyliśmy w pracy w grupach. Właśnie to doświadczenie okazało się w powszechnym odbiorze bezcenne. Pierwszego dnia panował między nami dość duży dystans – każdy przybył z innego miejsca, z różnym doświadczeniem Kościoła i z własnymi oczekiwaniami co do Synodu. Drugiego dnia przywitaliśmy się jak grono dobrych znajomych; trzeciego mieliśmy poczucie, że tworzymy już nie jedną z grup językowych, lecz wspólnotę, w której Duch Święty tworzy (z właściwą tylko sobie dynamiką) bliskie i głębokie więzy. Nabieraliśmy przekonania, że możemy teraz podjąć prace synodalne. I że po tym doświadczeniu jedności zmierzymy się z nimi zupełnie inaczej, właśnie jako jedno Ciało, wspólnie.
Przypomniało mi się wtedy jedno z piękniejszych doświadczeń sprzed wielu lat. We wspólnocie, której dałem kiedyś początek, była piękna para młodych ludzi. Wszyscy absolutnie byliśmy przekonani, że ich przeznaczeniem jest małżeństwo. Mijały jednak lata, a oni – ku zdumieniu wszystkich – ciągle się nie pobierali. Któregoś dnia przyszli do mnie na rozmowę i okazało się, gdzie leży problem: otóż ona chciała, by po ślubie zamieszkali w mieście A., a on chciał, by zamieszkali w mieście B. Powiedziałem: „Nigdy się nie pobierzecie…”. A potem (zwykle tego nie robię, ale wtedy byłem pewien, że to jest z Ducha Świętego): „Pobierzcie się jak najszybciej. Potem zdecydujecie. Podchodzicie do problemu jako dwie różne strony sporu. Stańcie się jedno i jako jedno rozwiążcie problem”. Nie muszę pewnie mówić, że stworzyli piękne małżeństwo, a potem piękną rodzinę. A decyzję o zamieszkaniu podjęli wspólnie w kilka godzin.
Ufam, że właśnie taką drogą poprowadził nas Duch Święty do Synodu. Nie wiem, jak wyglądałyby nasze debaty synodalne bez przeżytych rekolekcji. Myślę, że każde z piętnastu konkretnych pytań zapisanych w części B „Instrumentum laboris” mogłoby się stać polem bitwy – kłótni, w którą każdy wnosi swój własny (oczywiście, jedyny właściwy) punkt widzenia. Teraz natomiast mamy wspólne pytania, które dotyczą naszej wspólnej przyszłości. I – w chwili, gdy to piszę – widać to już na sali synodalnej. Jeśli w niektórych wypowiedziach tego nie widać, to najczęściej wtedy, gdy pochodzą one z ust tych, którzy nie chcieli uczestniczyć w rekolekcjach. I przemawiają jakby z zewnątrz. W takim również stylu – „z zewnątrz” – są zadawane Franciszkowi rozmaite pytania. ©
