Powtarzała imię Jezusa, wymawiając je głośniej niż resztę słów, które mruczała cicho pod nosem, jakby powtarzała wciąż tę samą modlitwę, a ja, nadstawiwszy uszu, próbowałem usłyszeć ją albo przynajmniej odczytać z jej cienkich, niemal pozbawionych krwi, ledwo poruszających się ust.

...Jezu... przyjdź... o, przyjdź, Ty, którego moja dusza miłuje... Jezu... odkąd cię zabrali, nie przestałam wierzyć, że któregoś dnia wrócisz... Jezu... nigdy nie uwierzyłam, że jesteś martwy... nawet kiedy mi mówili, żebym porzuciła wszelką nadzieję na twój powrót... Jezu... że dawno byś już przyszedł, gdybyś tylko mógł i chciał... Jezu, o Jezu... wierzyłam, że prędzej czy później musisz się pojawić... a twoje przyjście będzie równie niespodziewane jak niespodziewane było twoje odejście... że przyjdziesz, jak przyszło już wielu, których podobnie jak ciebie zabrali równie ciemną...