Urodzony przed wojną w Warszawie, żyłem w tym mieście od 31 sierpnia 1939 do 4 października 1944 bez jednego dnia przerwy. Mam powody, by dokonać prywatnych rachunków. Spalone mieszkanie moich rodziców z całym dobytkiem. W rezultacie przez dziesięciolecia mieszkaliśmy w gorszych warunkach niż poprzednio. Spalony dom naszego dziadka, solidnego stolarza, który pracując osobiście, zatrudniał w swym warsztacie 11 czeladników i uczniów. Jego śmierć w powstańczej wędrówce. Same straty.

A jednak od lat drąży mnie myśl, że niemal wszystko, co się dobrego zdarzyło w moim życiu, to jest rodzaj renty za Powstanie.

Powiada trafnie profesor Holzer, że okupanci niemieccy i sowieccy konkurowali ze sobą w planowym niszczeniu polskich elit. Można więc sobie wyobrazić, co musiałoby - nie tylko mogło, lecz musiałoby się wydarzyć - gdyby wkraczająca do Warszawy...