Gorzka złość

Zgadzam się z prof. Jadwigą Staniszkis, która w wywiadzie "Jak zawłaszczono biedę" przeprowadzonym przez Krzysztofa Mielnickiego (dodatek "Ucho Igielne", "TP" nr 31/06), stwierdziła, że państwo polskie nie spełnia swoich zadań, zaś pieniądze są, ale giną w instytucjach i urzędach, w pół drogi do potrzebujących i uprawnionych do ich otrzymania. Pani profesor powiedziała też jednak: "bieda w Polsce jest związana przede wszystkim z niskim wykształceniem, liczbą dzieci w rodzinie, bezrobociem oraz z tzw. bezradnością strukturalną, wynikającą z uwarunkowań strukturalnych". Osobiste doświadczenie oraz obserwacja przyjaciół i znajomych z kraju i zagranicy powodują, że nie mogę się z tym zgodzić. Pani profesor może poprzeć swoją wypowiedź badaniami, statystykami, analizami. Moi znajomi i ja nie jesteśmy jednak kolejnymi cyferkami w kolumience przygotowanej przez ankieterów i naukowców, ale ludźmi z krwi i kości. Młodymi, którzy chcą jeść i pić, kupić mieszkanie, założyć rodzinę, poznawać świat i przyczyniać się do jego rozwoju. Niestety jest to niemożliwe, mimo, że ukończyliśmy szkoły wyższe i mieszkamy w dużym mieście. Nie mamy dzieci, więc, być może, powinniśmy otaczać się luksusem - całą pensję możemy przecież przeznaczać na własne przyjemności. Nasze zarobki nie starczają jednak nawet na utrzymanie samego siebie. Paraliżuje nas strach przed posiadaniem potomstwa, ale też, paradoksalnie, strach o przyszłość bez dzieci. Strach przed samotnością i przerażenie brakiem zabezpieczenia materialnego.