Przed laty, późnym wieczorem, w grudniu 1970 r., kiedy w Gdańsku obowiązywała godzina policyjna, wdrapałem się na wieżę kościoła św. Mikołaja, aby patrzeć na łunę płonącego Domu Partii. To tam, na wieży kościoła, „narodziłem się dla Polski”. Tam zrozumiałem, że komunistyczny system panujący w naszym kraju jest niereformowalny i należy go „kruszyć”. Dobrze pamiętam, że wtedy właśnie uświadomiłem sobie, iż gniew ludu ma wielką siłę.

Przypomniałem sobie tamto wydarzenie sprzed niemal półwiecza w Czarny Piątek. Po raz pierwszy za mego życia gniew ludu obrócił się przeciwko Kościołowi. Ujawniła się wrogość do kościelnych hierarchów, popłynęły haniebne okrzyki, których nie godzi się tu powtarzać. Ale równocześnie uświadomiłem sobie, że to wszystko my sami – gorliwi katolicy, kapłani i biskupi – sprowokowaliśmy. I smutne jest nie tylko to, co się wydarzyło, ale także to, że nikt nie...