Sztuka "Kazimierz i Karolina" Ödöna von Horvátha dzieje się w środowisku międzywojennych drobnomieszczan. Jan Klata umieścił ją w przestrzeni współczesnej polskiej galerii handlowej, z fontanną i plastikowymi palmami. Wszystko się zgadza: dziś znów, jak niemal przed stu laty, świat dopadł ekonomiczny kryzys, płotki z gatunku tytułowych bohaterów tracą pracę, a rekiny unoszą się w zeppelinach albo innych statkach powietrznych. "Zgadza się" jednak przede wszystkim język: bohaterowie dramatu, błyskotliwie spolszczonego przez Monikę Muskałę, mówią językiem raz potocznym, pozbawionym ornamentów, kiedy indziej mocno zadłużonym w językowych kliszach, groteskowym - w sumie: nośnym i współczesnym.

Klata w Teatrze Polskim we Wrocławiu robi z tego użytek. Spektakl prowadzi brawurowo, w konwencji bliskiej slapstickowej komedii: z czytelnymi (do przesady) rysunkami...