Dość wzbudzania kato-lęku

Myślę, że gdyby św. Paweł poznał bliżej nasz polski katolicyzm, zasmuciłby się poziomem lęku panującego wśród członków naszych Kościołów. Zdenerwowałby się zaś bardzo tym, że lęk ten wzbudzają też – jeśli nie przede wszystkim – duszpasterze. Smutek i zdenerwowanie Apostoła Narodów wzrastały by zapewne jesienią.

Koniec października bowiem to od kilku lat okazja do zintensyfikowanego straszenia możliwością opętania przez szatana, które grozi dzieciom i młodzieży – oczywiście z powodu uczestnictwa w przebierankach i zabawach z dynią.

W tym roku taki straszący głos wyszedł z diecezji płockiej – której egzorcyści wydali apel do rodziców, by nie pozwalali swym pociechom uczestniczyć „w inicjatywie zwanej Halloween”. Zdaniem płockich egzorcystów nie trzeba mieć złych intencji, by otworzyć się na „działanie złych duchów”. Samo przebieranie się dla zabawy w straszne postaci czy wycinanie okropnych paszczy w dyni to „niebezpieczne praktyki” i „wejście w przestrzeń demonów”, co „często wiąże się ze wzrostem liczby opętań wśród dzieci”.

Trzeba jasno powiedzieć, że to, co piszą płoccy egzorcyści, nie ma nic wspólnego z wiarą chrześcijańską, lecz jest przejawem myślenia magicznego. Nieprawdziwy – i manipulacyjny – charakter ma również zawarta w apelu płockich egzorcystów sugestia, że halloweenowe zabawy mają cokolwiek wspólnego z praktykami okultystycznymi i satanistycznymi, które Kościół zawsze potępiał.

Możliwe, że – jak wspominają autorzy apelu – zgłaszają się do nich „rodzice z prośbą o pomoc, z powodu pojawiających się problemów u dzieci, które brały udział w różnych »zabawach«, odbywających się w okolicach 31 października”. Jest bowiem prawdopodobne, że część dzieci może tak przeżywać kontakt z rówieśnikami przebranymi za czarownice czy kościotrupy, albo widok płonących dyniowych twarzy szczerzących zęby, że pojawią się u nich potem lęki czy senne koszmary. Ale ma to tyle wspólnego z opętaniem, co doświadczany także przez niektórych dorosłych strach przed pójściem w nocy do łazienki po obejrzeniu sugestywnego horroru. Czyli nic.

Naprawdę przerażające powinno być co innego: możliwość, że – zapewne już podszyty religijnym strachem – rodzic dziecka, któremu w nocy z 31 października na 1 listopada przyśniła się czarownica, zgłosi się w do płockiego egzorcysty, a ów zasugeruje, że dziecko zostało opętane. Duchowe i psychiczne skutki – tak dla samego dziecka, jak i dla jego rodziny – będą wówczas opłakane.

Co gorsza, apelu płockich egzorcystów nie można zbyć stwierdzeniem, że są to tylko stwierdzenia ośmiu księży. Ich tekst został opublikowany na głównej stronie internetowego portalu diecezji płockiej, a potem rozpowszechniony w poczytnych mediach katolickich, takich jak KAI, czy portale związane z „Gościem Niedzielnym” lub tygodnikiem „Niedziela” (a także zupełnie świeckie informacyjne strony internetowe). Stał się kolejnym szeroko oddziałującym aktem przyczyniającym się do zatruwania naszej wiary strachem i kształtującym w naszych Kościołach religijność lękową.

Wystarczy zaś rozejrzeć się uważniej dookoła, by zobaczyć, do jakiego stopnia polski katolicyzm jest zatruty lękiem i strachem: boimy się imigrantów i uchodźców (i w ogóle: obcego), lękamy się islamizacji nadciągającej z południa i wschodu oraz laicyzacji i ataków gender niesionych wiatrem kulturowych zmian z zachodu i północy; drżymy przed czyhającymi zewsząd zagrożeniami duchowymi związanymi biżuterią o kształtach ładnych, lecz przypominających staroegipskie hieroglify, z wydrążoną dynią czy z ćwiczeniami oddechowymi. A strach – to dobrze opisany psychologiczny mechanizm – rodzi agresję.

Dobrze by było, gdybyśmy sobie uświadomili, że św. Paweł nie tylko do Rzymian, ale także do nas pisał: „Nie otrzymaliście ducha niewoli i bojaźni, lecz otrzymaliście Ducha usynowienia” (Rz 8, 15). Jeśli Bóg z nami – któż przeciwko nam? „Jeśli do Niego należymy – pisał w swej książce »Jezus z Nazaretu« Benedykt XVI – wszystko inne pozbawione jest jakiejkolwiek mocy”.

Dlatego nie boję się bawić ze swoimi dziećmi w drążenie dyni i wycinanie w niej strasznej gęby, a potem w rozstawianie świecących dyniowych głów w ciemnym ogrodzie. Zabawa to przednia, integruje rodzinę, zaś w jej trakcie warzywo wcale nie zmienia się w demona. Co najwyżej w smaczną i zdrową zupę.

Demony zaś nie mają ani kawałka przestrzeni – cała istnieje w Bogu i należy do Niego.