Solowy koncert Karoliny Rec dobiegał końca. Wiolonczelistka budowała swoje utwory, korzystając z elektronicznych narzędzi, które pozwalały jej zapętlać i multiplikować melodie instrumentu. I wtedy stało się coś zaskakującego. Do melodii wiolonczeli dołączył głos. Sopran, który unosił się delikatnie nad dźwiękami instrumentu. Na początku myślałem, że to jakiś efekt, tudzież nagranie wyemitowane z samplera, by dopiero po chwili zauważyć, że instrumentalistka nachyla się lekko do nagłaśniającego wiolonczelę mikrofonu i śpiewa.

Delikatną wokalizą artystka rozładowywała napięcie narosłe po kilku intensywnych, obdarzonych rockową dynamiką kompozycjach. Pozwalała również przypuszczać zgromadzonym, że na debiutanckim albumie zatytułowanym „Resina” nie odsłania wszystkich kart. „Traces”, jej druga solowa płyta, to przeczucie potwierdza.

Przekleństwo „prześlicznej”

...