Na ciekawą wymianę myśli czy na spektakl przypominający przesłuchanie? Na pokaz stuprocentowych racji jednej strony czy na pojedynek wrogów zacietrzewionych w powtarzaniu swojego zdania bez próby zrozumienia stanowiska innego niż własne? Człowiek przekonany, że posiada już na wejściu całą prawdę, rozmawiać nie będzie, co najwyżej przemawiać. Człowiek uznający zdanie inne niż własne za podejrzane albo wręcz szkodliwe, nie wysłucha go spokojnie nawet przez minutę. Bez ciekawości dla cudzych myśli szkoda nawet siadać do rozmowy.

Kiedyś dyskurs wymagał najpierw rekapitulacji tez usłyszanych, zanim się przystąpiło do prezentowania własnego zdania.

A w żadnym razie pogląd, z którym mówiący się nie zgadzał, nie uprawniał go do traktowania rozmówcy jak wroga. Zakładało to ustalenie na samym początku reguł: temat, zagadnienia, znaki zapytania, horyzont...