Będzie się przy jego pomocy określać inne wydarzenia (pół roku, rok czy pięć lat po katastrofie smoleńskiej). Wpłynęła na to rola, jaką odgrywało wiele ofiar, reakcja społeczeństwa, a przede wszystkim natężenie bólu. Prawie sto domów w żałobie, istny pochód trumien, niemal nieprzerwane bicie dzwonów.

Prawie równocześnie płynęło inne wydarzenie, jak wąziutka strużka przy ogromnej rzece. Odnaleziono zwłoki dwuletniego chłopca. Mimo parotygodniowych poszukiwań, odwiedzin w setkach domów, nikt się nie zgłosił. Przecież to dziecko musiało gdzieś mieszkać, mieć jakichś krewnych, sąsiadów... Na pogrzeb przyszło sporo osób, był to znak jakiejś solidarności i zdumienia, bo nikt nie znał nawet jego imienia.

Są wydarzenia ciążące w naszej pamięci jak wielki kamienny blok, są i takie jak kwiat dmuchawca. Wystarczy chuchnąć i wszystko znika. To my sami...