Przed tygodniem pisałam o wspólnych mianownikach, bez których - jestem o tym przekonana - rozleciałoby się w drobny mak nasze życie społeczne, narodowe, obywatelskie. Chcę jeszcze do tego wrócić. Powie przecież niejeden, że owych wspólnych mianowników w różnych wcieleniach mamy aż nadmiar: czyż nie są nimi owe, tak wspaniale brzmiące, wzniosłe imiona nadawane wartościom? Iluż pomyłkom utorowano drogę w ten sposób, ile fałszywych tropów wyznaczono, a przede wszystkim ilu pustych wewnętrznie (jeśli nie zakłamanych wręcz) moralistów i apostołów dowartościowało się i osiadło na piedestale dzięki powtarzaniu przepięknych haseł? Więc rzecz nie w tym tylko, by nie odmawiać innym prawa do powoływania się na zawłaszczone przez nas - prawem kaduka - wartości. Rzecz także w tym, by wspólne mianowniki były sprawdzalne, dawały się zweryfikować naszym i cudzym świadectwem. Dlatego można ich szukać od przeciwległego bieguna - od ich wymiaru najmniejszego. Oto przykład.