Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Curriculum vitae następcy abp. Głódzia jest niezwykłe. Urodził się 27 listopada 1942 r. w zasłużonej dla polskiej kultury rodzinie właścicieli największego przedsiębiorstwa ogrodniczego Warszawy (ojciec został rozstrzelany przez Niemców w czasie Powstania Warszawskiego). Ukończył studia medyczne, dwa lata pracował na warszawskiej Akademii Medycznej jako asystent w Zakładzie Anatomii Prawidłowej, później prowadził oddział internistyczny w szpitalu w Ziębicach. Wtedy odkrył powołanie i wstąpił do Stowarzyszenia Księży Pallotynów. Święcenia kapłańskie przyjął 16 czerwca 1974 r., rok później wyjechał do Francji, gdzie przygotowywał się do pracy misyjnej.
Przeczytaj rozmowę z abp. Hoserem z "Tygodnika Powszechnego" nr 18/2005
Kolejne 21 lat pracował w Rwandzie. Doskonale poznał ten kraj i biegle opanował miejscowy język. Zaczynał jako wikary i lekarz, później m.in. kierował ośrodkiem monitoringu epidemiologicznego AIDS, był proboszczem, organizatorem duszpasterstwa rodzin. Przez kilka lat pełnił funkcję sekretarza komisji rwandyjskiego episkopatu ds. zdrowia. W Kigali, w siedzibie misji pallotyńskiej, założył i kilkanaście lat prowadził ośrodek zdrowia. W 1981 r. został przełożonym Delegatury Misyjnej Księży Pallotynów w Rwandzie, a 7 lat później pierwszym superiorem nowo utworzonej regii, obejmującej Rwandę, Zair i Belgię (1988-1991). Był także przewodniczącym lokalnej Konferencji Wyższych Przełożonych Zakonnych. Jako ekspert w dziedzinie rozwoju i problemów rodziny uczestniczył w Synodzie Specjalnym dla Afryki.
Kiedy w czasie wojny nuncjusz został zmuszony do opuszczenia kraju, Jan Paweł II mianował
ks. Hosera wizytatorem apostolskim z prawami nuncjusza w Rwandzie i krajach ościennych. W sytuacji ekstremalnie niebezpiecznej pomagał w zdewastowanym Kościele i kraju organizować na nowo życie i pracę duszpasterską. Opuścił Rwandę w 1996 r., kilka miesięcy po mianowaniu nowego nuncjusza: udał się do Paryża, gdzie został przełożonym francuskiej regii pallotynów i organizatorem pomocy dla studentów przybywających z krajów dawnego bloku komunistycznego.
W 2005 r. Jan Paweł II mianował go sekretarzem pomocniczym Kongregacji ds. Ewangelizacji Narodów oraz przewodniczącym Papieskich Dzieł Misyjnych. Jednocześnie nadał mu godność arcybiskupa tytularnego Tepelte. Trzy lata później koło się zamknęło: Henryk Hoser wraca do Warszawy, a z Watykanu znika kolejny Polak, zajmujący tam wysokie stanowisko.
Konferencja Polskiego Episkopatu otrzymuje arcybiskupa z ogromnym doświadczeniem. Patrzyłem na ks. Hosera w Rwandzie, kiedy pracował na misji i kiedy wspierał nowo przybyłego nuncjusza. Odwiedzałem go w Paryżu, spotykałem w Rzymie już jako arcybiskupa zajmującego jedno z najwyższych stanowisk w uchodzącej za najpotężniejszą Kongregacji. Wszędzie - odnosiłem takie wrażenie - czuł się u siebie. Wszędzie jego dyskretna obecność okazywała się ważna i twórcza. Wszędzie składano nań ciężkie obowiązki. Wszędzie też wnosił klimat pogody i spokoju ducha. Jego biskupie hasło brzmi: Maior est Deus - "Bóg jest większy". Większy niż nasze słabości, lęki, utrapienia i troski.
