Chodzi o fragment, który w tłumaczeniu Lekcjonarza brzmi: „Albowiem gdy Bóg Abrahamowi uczynił obietnicę, nie mając nikogo większego, na kogo mógłby przysiąc, poprzysiągł na samego siebie, mówiąc: »Zaiste, hojnie cię pobłogosławię i ponad miarę rozmnożę«” (Hbr 6, 13-14).

W dosłownym tłumaczeniu obietnica Boża brzmi: „błogosławiąc pobłogosławię ciebie, i pomnażając pomnożę ciebie” (grec. eulogon eulogeso se kai plethynon plethyno se – tak też dosłowny łaciński przekład Wulgaty: benedicens benedicam te et multiplicans multiplicabo te).

Oczywiście, w języku biblijnym zwielokrotnienie słowa oznacza często jego wzmocnienie – więc „hojnie cię pobłogosławię” i „ponad miarę rozmnożę” – przekład liturgiczny jest i prawdziwy, i trafny.

Nie kryję jednak, że ów niezgrabny nieco, dosłowny przekład mocno mnie uderzył i zastanowił. Wiele razy w życiu...