Tytułowe zdjęcie albumu „Baby patrzą”. Na pierwszym planie pięć bab z Rudy Śląskiej: tęgie, w ciemnych płaszczach, jedna w kwiecistej podomce, dwom rąbki podomek widać spod płaszczy; na głowach włóczkowe berety, jedna ma chustkę; na nogach grube pończochy i grube buty, choć jedna jest w rozdeptanych domowych laczkach, a jedna w nowiutkich lakierowanych półbutach, pewnie je musi rozchodzić. Patrzą w głąb kadru – w uliczkę kończącą się drewnianym płotem i chlewikami, dalej chyba łąka i jakiś lasek. Po bokach familoki, prawą stronę zdjęcia zajmuje ceglana ściana na kamiennej podmurówce, spięta stalową kotwą. Po lewej połać szaroburego tynku z zaciekami, dwa okna, jedno pod drugim, rynna urywa się na wysokości pierwszej kondygnacji.

Baby patrzą: coś się tam dalej dzieje, coś wywołało je z domu, zatrzymało w drodze po sprawunki. Jest rok 1977. Na baby i na gęstą materię świata...