Kiedy Hanna Krall zaczęła publikować na tych łamach cykl „Za pamięci”, szybko stało się jasne, że to coś więcej niż felieton. Że na naszych oczach zmartwychwstają na chwilę całe światy, powstaje mozaika ułożona z niezwykle wyrazistych odłamków, przesuwa się korowód postaci uchwyconych w jednej, za to naprawdę znaczącej scenie. I te sceny pozostawały ważne niezależnie od tego, kiedy i czy w ogóle czytelnik rozpoznał bohaterkę czy bohatera, czy coś o nich wcześniej wiedział – choć na ogół wiedzieć powinien.

„Pamięć – pisze we wstępie do książki Mariusz Szczygieł – jest dla Hanny Krall od lat, chyba od kiedy zaczęła pisać o Zagładzie, ideą niemal filozoficzną. Swego rodzaju Absolutem, do którego dąży każdy człowiek. Bo każdy chce być zapamiętany. Niektórym więc Krall pomaga do Absolutu się zbliżyć. Ale mylić się będzie ten, kto sądzi, że są to felietony o tym, co przechowuje jej...