Medialna opowieść o tragedii w Kamieniu Pomorskim zaczyna się w momencie, gdy jest pół godziny za późno. Uratowani oglądają tragedię z dołu. Ktoś opowiada: nie mogłem się ruszyć z miejsca, jakby nogi przyrosły do ziemi. Ktoś inny wspomina twarze zza okien: kobiety, która nie mogła zdecydować się na skok, dziecka, które chciało się wydostać.

Na drugi dzień zaczyna się to, co zwykle po takich tragediach: speckomisja, tłumaczący się burmistrz, nadzwyczajne kontrole w całym kraju. W końcu pierwszy zamknięty budynek socjalny - w podtoruńskiej Chełmży.

W tym obrazie brakuje tego, co działo się w budynku wcześniej. Czy były meliny, narkotyki, próby podpaleń, ciągły strach, jak mówią teraz pogorzelcy? Co robiła pomoc społeczna? Jak wyglądało życie ludzi na godzinę, dwie, miesiąc przed pożogą?

Dąbrowa jak Kamień Pomorski...