Gdzie zatrzymasz się w Bejrucie? - zapytał kierowca autobusu, którym przekraczałam granicę syryjsko--libańską. - W Sabrze - odparłam. To jeden z 12 obozów dla palestyńskich uchodźców na terenie Libanu. Symbol chaosu, biedy, brudu, tłoku. A także masakry, dokonanej tu dwie dekady temu przez bojówki libańskich chrześcijan, kontrolowanych przez armię izraelską. Słysząc o Sabrze, kierowca krzywi się z odrazą. - Jesteś Libańczykiem? - pytam. Kiwa głową, teraz trochę zakłopotany swą reakcją.

Uchodźcy palestyńscy - ofiary czystki etnicznej, dokonanej w 1948 r. w Palestynie, a także ich dzieci, wnuki i prawnuki - są traktowani w Libanie jak niechciani goście, którzy dawno powinni sobie pójść. Liban nigdy nie dążył do zintegrowania ich w społeczeństwie. Z kolei Izrael konsekwentnie odmawia im prawa do powrotu. Tkwią więc uwięzieni między pamięcią o ziemi ojczystej a ...