Najbardziej zdumiewającym zjawiskiem jest od kilku dni zachowanie kolejnych dziennikarzy reagujących na informację, że Ewa Milewicz z "Gazety Wyborczej" nie zamierza składać żadnego oświadczenia zapewniającego o jej niewinności politycznej, ponieważ uważa to za żądanie upokarzające. Dla normalnie myślącego człowieka jej reakcja jest czymś oczywistym w swojej normalności właśnie - tymczasem oświadczenie to wywołało oburzenie i zgorszenie. "Postawiła się ponad prawem" - zaczęli ze zgrozą wołać jeden po drugim redaktorzy, publicyści, felietoniści z prawicowych mediów. A krzyk ten wspierają prawicowi politycy. Niepoddanie się obowiązkowi lustracji będzie oznaczało niewiarygodność dziennikarza - deklaruje symboliczny wręcz dla tradycji solidarnościowej poseł z Torunia. Nie ma znaczenia biografia Ewy ani fakt, że z góry akceptuje ona konsekwencje prawne swojej decyzji (zwolnienie z pracy? zakaz publikowania przez dziesięć lat? co jeszcze proponuje wchodząca w życie 15 marca ustawa, już zaskarżona do Trybunału Konstytucyjnego, więc być może niebawem w ogóle nieaktualna?). Dziennikarzom jakby nie wystarcza, że sami jeden przez drugiego składają deklarację, jak to się natychmiast zlustrują. Nie do zniesienia okazuje się fakt, że ktoś pojedynczy i na własny rachunek zachowa się inaczej. I nie wystarcza im także samo zgłoszenie dystansu do takiej postawy. Trzeba jeszcze sięgnąć po odpowiednie natężenie tonu dezaprobaty, po przymiotniki i epitety. Solidarność zawodowa, braterstwo broni z dawnych czasów ulatuje jak majak. Chyba, że złym snem jest właśnie to, na co patrzymy...