Wszyscy inni jakieś negocjacje z terrorystami podejmują. Głównie z obawy o polityczne reperkusje twardego stanowiska, ale pewnie po trosze także ze zwykłego ludzkiego strachu przed ciężarem moralnym takiej decyzji. Naturalnie muszą więc pojawić się rozmaite uzasadnienia: bardziej (służby specjalne potrzebują czasu na przygotowanie akcji odbicia zakładników) lub mniej (że to nie terroryści, ale zwykli bandyci - tylko jak odróżnić jednych od drugich choćby w Czeczenii) przekonujące. Szuka się pośredników, by cudzymi rękami załatwić sprawę, by i zakładnicy nie stracili życia, i nie ucierpiał wizerunek niebratającej się z terrorystami władzy. Próbuje przekazać okup zakamuflowanymi kanałami (jak ostatnio zrobili ponoć Włosi, wykupując od terrorystów porwane w Iraku obywatelki). Lecz jeśli nawet operacja się uda, to nie pozostaje nic poza nadzieją, że zachęceni sukcesem porywacze...