MAGDALENA KICIŃSKA: Co jest w tym czekaniu najtrudniejsze?

EWA BŁASZCZYK: Myślenie życzeniowe, łapanie się fikcji, iluzji, pragnień, zatracenie się w nich. Bo dużo w czekaniu potrzeba mocnego stąpania po ziemi, nie tylko żeby przetrwać, ale żeby dać coś osobie, która potrzebuje nas całych, a nie rozdartych między tym, co jest, a co mogłoby być. Trudno jest znaleźć równowagę między tymi dwiema skrajnościami, to jak odbijanie się od ścian, ciągle, bez przerwy. Małymi krokami trzeba sobie tę ścieżkę do bycia pośrodku wydeptać.

Jak długo trwało to u Pani?

Szesnaście lat – i nie ma mety. To proces ciągłego zdobywania się na to, żeby w swoim chceniu tego, co powinno się wydarzyć, dopuścić do głosu osobę, która śpi, zrobić jej miejsce.

Jej chcenie postawić ponad nasze. To jest najtrudniejsze w...