W tytule jednej ze swoich wcześniejszych książek Eugeniusz Tkaczyszyn-Dycki zrównał poezję z miejscem na ziemi. Skojarzenie trafnie oddaje istotę projektu, który zmierza ku temu, aby uzasadnić własne istnienie, czyniąc to w świecie pozbawionym konturów i racji, sankcjonujących cokolwiek. Można w przypadku tego poety mówić o projekcie egzystencjalnym, zauważając przecież, że język poetycki nie dorasta do egzystencji, a zarazem ją przekracza. Takim paradoksem żywi się właśnie poezja Dyckiego: niby-metafizyczna, niby-ironiczna, a przecież w końcu niedająca się z niczym porównać.

Uzależnienia, o których pisze Tkaczyszyn-Dycki w najnowszym zbiorze poetyckim, nie należą jedynie do porządku egzystencjalnego. Należy je chyba rozumieć szerzej - jako warunki poezji mającej być naszym "miejscem na ziemi". Trzeba je też wiązać z innymi słowami kluczami, za pomocą których...