Napisawszy to zdanie, złapałem się na ponurym przypuszczeniu, że zaraz zacznie się kombinowanie. Aha, chwali "Dziennik", a więc chce powiedzieć, że teoretycznoliteracka wyobraźnia "Gazety Wyborczej" stoi na poziomie nikczemnym. Czyta "Dziennik" przy śniadaniu, a więc nie czyta "Gazety". Jednym z najzabawniejszych objawów swobody wypowiedzi w Polsce jest to, że jak ktoś mówi dobrze o "Dzienniku", to znaczy, że jest faszystą i nienawidzi Adama Michnika. Z kolei czytelnik "Wyborczej" musi być zdeklarowanym zwolennikiem starego układu i uważać, że każda książka nominowana do Nike jest arcydziełem. Powiem więc tak: czytam z równym zainteresowaniem i "Dziennik", i "Wyborczą", i skutek tego jest taki, że moje śniadanie trwa dwa razy dłużej, co podobno dobrze wpływa na trawienie, a stan swoich jelit przedkładam stanowczo nad polityczną poprawność.

Owszem, nie cierpię...