Niczego nie nauczyła lustracyjna afera prof. Gilowskiej: ani ostrożności w traktowaniu esbeckich zapisków jako ostatecznej "prawdy", ani roztropnej rezygnacji z gorączkowego pośpiechu w rozpowszechnianiu każdego strzępka zdobytej informacji i natychmiastowego opatrywania go komentarzami. W niczym nie pomogła też kompromitacja ustawodawcza, jaką okazał się tak gromko lansowany projekt nowej ustawy, mającej zastąpić pierwszą ustawę lustracyjną, a teraz, wciąż niedokończony, coraz mocniej krytykowany przez liderów PiS. Casus Zyty Gilowskiej, od początku obdarzanej pełnym zaufaniem władzy na całej linii obrony przeciwko dowodom z archiwów, okazał się absolutnym wyjątkiem, o którym błyskawicznie zapomniano, gdy tylko wróciła następna okazja do zajmowania się teczkami duchowieństwa. Wprawdzie ks. Jankowski, od miesięcy zapowiadający ujawnienie nazwisk swoich donosicieli, wciąż jeszcze nie podaje ich do wiadomości, powołując się na nieukończone rozpatrywanie papierów z IPN i wzywając do ostrożności, ale nazwiska już zaczynają przeciekać i zostają rozgłoszone bez najmniejszej troski o dokładność danych i sprawdzenie czegokolwiek. Nie ma znaczenia, co mówią oskarżeni - wystarczy podać do wiadomości np., że "nie udało się skomunikować". Liczy się tylko wzniecenie sensacji.