W ostatniej sekwencji przedstawienia scena zmienia się w oniryczny plan filmowy. Umieszczona na podnośniku kamera, z której obraz rzucany jest na tylną ścianę, rejestruje ucharakteryzowaną na Marilyn Monroe Sandrę Korzeniak, gdy kładzie się na nakrytym białym obrusem stole. Następnie kamera wykonuje powolny obrót o 360 stopni. Kiedy po drodze prześlizguje się po widowni, zapalają się światła i na ekranie możemy ujrzeć własne twarze. Wreszcie kamera powraca do pierwotnej pozycji, zatrzymując się na nagim ciele aktorki. Ciało - to pokazywane na projekcji - staje w płomieniach.

Podobnie jak w "Personie" Ingmara Bergmana, gdzie w finale widzimy kamerę i ekipę filmową - rytm "Marilyn", pierwszej części tryptyku "Persona" Krystiana Lupy, wyznacza mechanizm stopniowej deziluzji. Aktorzy trzykrotnie zwracają się w stronę widowni, która najpierw jest dla nich zupełnie...