Jeszcze we wtorek 6 kwietnia prezydent Kirgistanu Kurmanbek Bakijew panował niczym skrzyżowanie chana z ojcem chrzestnym. Niecały rok wcześniej wygrał wybory, zmarginalizował opozycję, zmieniając konstytucję przejął pełnię władzy, kluczowe stanowiska obsadził braćmi, a synowi podporządkował skarb państwa i prywatyzację. Rywali wsadzał do więzienia, a szczególnie pyskaci, np. dziennikarze, padali ofiarą pobić lub wypadali z okien.

Bakijew znał arkana rządzenia: był premierem jeszcze za poprzedniego prezydenta Askara Akajewa; nie bał się strzelać do protestujących (sześciu zabitych w 2002 r.); poznał smak dymisji i chwałę opozycyjnego lidera, gdy razem z towarzyszami obalał Akajewa w trakcie tzw. rewolucji tulipanów (2005 r.). Przetrzymał burzę walki o władzę po rewolucji, by sukcesywnie, eliminując niedawnych sojuszników (w tym "męczennika demokracji" w ...