Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Przez pierwsze trzysta lat wyznając wiarę w Jezusa trzymano się wiernie i wyłącznie słów Pisma Świętego. Potem okazało się, że to nie wystarcza, bo słowa Pisma zaczęły być interpretowane na wiele sposobów. A to dlatego, że nie było łatwo przyjąć rozumem, że Jezus jest prawdziwym człowiekiem i prawdziwym Bogiem, a przecież jest jeden Jezus, a nie dwóch. Pojawiały się więc kolejne próby uproszczenia sprawy: jedni wyobrażali sobie, że Jezus to nie człowiek, ale ubrany w ciało podobne zewnętrznie do ludzkiego wysłannik nieba. Inni wręcz przeciwnie - twierdzili, że Jezus był po prostu wyjątkowo przez Boga obdarowanym człowiekiem - tak, jak wcześniej prorocy. Trzeba było bronić tajemnicy, starać się ją lepiej zrozumieć i jednocześnie szukać słów odpornych na herezję, wyrażających prawdziwą wiarę. Tak zaczęło się wykuwanie formuł dogmatycznych. Spory i dyskusje trwały około 150 lat. Ostatecznie te formuły zostały ogłoszone na soborze w Chalcedonie w 451 roku. Użyte w nich pojęcia wywodziły się z filozofii greckiej, a ich precyzyjne znaczenie było szlifowane w niekończących się dyskusjach. Obowiązują one do dzisiaj, a najważniejsze z nich powtarzamy regularnie w wyznaniu wiary. Oto fragmenty orzeczenia soborowego: „Jezus Chrystus jest doskonały w Bóstwie i doskonały w człowieczeństwie, współistotny Ojcu co do Bóstwa, współistotny nam co do człowieczeństwa. Jednego i tego samego Chrystusa należy wyznawać w dwóch naturach. Nie wolno dzielić go na dwie osoby”.
Ta formuła, choć z założenia ma być precyzyjna, wykluczająca błąd, nie jest taką definicją, do jakich jesteśmy przyzwyczajeni w naukach ścisłych. W żadnym wypadku jej uroczyste ogłoszenie nie oznacza, że Tajemnica Wcielenia została raz na zawsze wyjaśniona. Te słowa są komentarzem do Pisma Świętego i zarazem punktem wyjścia do nigdy niekończącej się medytacji. Bo przecież sami dla siebie jesteśmy tajemnicą, swojego człowieczeństwa nie potrafimy zrozumieć. Tym bardziej Bóg, w którego wierzymy, przerasta nasze możliwości pojmowania. A więc wyznanie, że Jezus jest Bogiem i człowiekiem, to dopiero początek pytań i rozmyślań o swoim człowieczeństwie i o Bogu zarazem. Wcielenie raz na zawsze powiązało to, co boskie i to, co ludzkie. Jak to wielokrotnie powtarzał św. Augustyn - droga do Boga wiedzie także poprzez głębiny ludzkiego serca.
Ks. Jan Słomka
LITURGICZNE CZYTANIA TYGODNIA (5-12 I)
2. NIEDZIELA PO NARODZENIU PAŃSKIM: Syr 24, 1-2. 8-12; Ps 147; Ef 1, 3-6. 15-18; J 1, 1-18;
PONIEDZIAŁEK - OBJAWIENIE PAŃSKIE: Iz 60, 1-6; Ps 72; Ef 3, 2-3a. 5-6; Mt 2, 1-12;
WTOREK: 1 J 3, 22 - 4, 6; Ps 2; Mt 4, 12-17. 23-25;
ŚRODA: 1 J 4, 7-10; Ps 72; Mk 6, 34-44;
CZWARTEK: 1 J 4, 11-18; Ps 72; Mk 6, 45-52;
PIĄTEK: 1 J 4, 19 - 5, 4; Ps 72; Łk 4, 14-22a;
SOBOTA: 1 J 5, 5-13; Ps 147; Łk 5, 12-16;
NIEDZIELA CHRZTU PAŃSKIEGO: Iz 42, 1-4. 6-7; Ps 29; Dz 10, 34-38; Mk 1, 6b-11.
