Gdy mówimy o życiu społecznym, nieuchronnie zawierzamy się jego zmienności, ruchowi, migotliwym metamorfozom. Zbyt szybko jednak przechodzimy do przymiotnika "społeczny", traktując "życie" jako coś oczywistego, choćby dlatego, że społeczeństwo, owo ciało zbiorowe i polityczne ma tę przewagę nad ciałem jednostkowym, że nie podlega fizycznej śmierci, a przynajmniej nie śmierci nieodwracalnej. Społeczeństwo może się odrodzić, państwo może powstać z popiołów (historia porozbiorowej Polski jest tego najlepszym przykładem), a to jest okrutnie wzbronione

człowiekowi. Życie społeczne jest "życiem" właśnie, dlatego jest często tak rozwichrzone, bezładne, anarchistyczne, nawet bezwzględne - bowiem nade wszystko dąży do tego, aby żyć. Sfera publiczna jest nieustannym reprodukowaniem się życia. Pytanie o miejsce śmierci w życiu publicznym jest więc pytaniem trudnym, gdyż nawet śmierć...