Słuchanie Słowa

Otwiera ją przypowieść o siewcy oraz jej objaśnienie dokonane przez Jezusa na prośbę uczniów. W przeciwieństwie do wersji Mateuszowej Łukasz nie przytacza następnych przypowieści Pana (por. Mt 13); każe nam się za to zastanowić nad jakością naszego słuchania Słowa – czyni to w dwóch odsłonach.

Pierwszą z nich stanowi Jezusowy logion: „Nikt nie zapala lampy i nie przykrywa jej garncem ani nie stawia pod łóżkiem; lecz stawia na świeczniku, aby widzieli światło ci, którzy wchodzą (…). Uważajcie więc, jak słuchacie. Bo kto ma, temu będzie dane; a kto nie ma, temu zabiorą i to, co mu się wydaje, że ma” (Łk 8, 16-18).

Jezus chce nam powiedzieć, że Słowo od początku jest nam dawane także z myślą o innych – o tych, „którzy wchodzą”. Bóg – mówiąc do nas – chce nas „postawić na świeczniku”.

Nie, nie chodzi o nasze pchanie się na świecznik! Nie chodzi też o „oświecanie innych” naszym własnym światłem.
Chodzi natomiast o to, byśmy zrozumieli i przyjęli Słowo nie tylko dla siebie – osobiście i prywatnie; byśmy byli gotowi – z całą pokorą – zaświadczyć o Nim, pokazać je sobą innym.

Pan mówi wyraźnie, że ta gotowość stanowi miarę prawdziwości słuchania. Bez niej może się okazać, że tylko nam się wydaje, że przyjęliśmy i zrozumieliśmy Słowo – że Je mamy. Chcesz mieć wyłącznie dla siebie? Zostanie ci zabrane! Nie dzieląc się wiarą z innymi, po jakimś czasie nie odnajdziesz jej w sobie!

Druga odsłona to epizod opisany także przez Mateusza i Marka (ale oni umieszczają go w zupełnie innym kontekście): „Wtedy przyszli do Niego Jego Matka i bracia, lecz nie mogli dostać się do Niego z powodu tłumu. Oznajmiono Mu: »Twoja Matka i bracia stoją na dworze i chcą się widzieć z Tobą«. Lecz On im odpowiedział: »Moją matką i moimi braćmi są ci, którzy słuchają Słowa Bożego i wypełniają je«” (Łk 8, 19-21).

Prawdziwe słuchanie Słowa nie sprowadza się więc – jak widać – do przyjęcia informacji, ale do poddania się transformacji. Słowo – przyjęte – ma moc uczynić nas „krewnymi” Jezusa; z „tłumu”, który stanowimy, czyni nas Jego „rodziną”.

Słuchanie Słowa wytwarza więzi – każdego z nas z Jezusem oraz wzajemnie między nami. Pada tu określenie „bracia”, którego np. św. Jan używa dopiero w kontekście dokonanego dzieła odkupienia – kiedy zmartwychwstały Jezus posyła Marię Magdalenę do swoich uczniów, mówi do niej: „Idź do moich braci i powiedz im: wstępuję do Ojca mego i Ojca waszego” (J 20, 17).

U Łukasza, w tekście, który analizujemy, słuchanie i przyjęcie Słowa jest nie tylko momentem poznawczym, ale i zbawczym. I wspólnototwórczym (ściślej: eklezjotwórczym).

To piękna całość. Piękne pouczenie. Nie tylko, by zacząć czytać. Nie tylko, by chcieć rozumieć.

Ale by się poddać Słowu. ©