Jedno jest tu niepokojące: że zmiana reguł gry mogłaby (gdyby wybory przeprowadzono już za kilka miesięcy) nastąpić nagle, przez co słabsze partie byłyby z góry skazane na marginalizację. Taka zmiana powinna być na tyle wczesna, żeby wszyscy mogli się do niej dostosować. Dwanaście miesięcy od uchwalenia ustawy do jej wejścia w życie wydaje się w tym przypadku minimum przyzwoitości.

Gdy jednak chodzi o meritum sprawy, wszystko zdaje się przemawiać za nowym systemem. Siedemnaście lat doświadczeń z ordynacją proporcjonalną to wystarczająco długo, by ocenić, że w przypadku Polski to nie działa. Rządy jednopartyjne nie powstają, a obyczaj parlamentarny jest taki, że koalicje są najpierw mało spoiste, a pod koniec kadencji się rozpadają. Pomału polską specyfiką stają się gabinety mniejszościowe (Buzka i Millera po rozpadzie koalicji oraz Belki od początku; trudno...