Jarniewicz dał się poznać jako świetny znawca liryki anglosaskiej, ciekawy czytelnik prozy, bardzo zdecydowany zwolennik takiej literatury, która demistyfikuje swe własne założenia, a w konsekwencji również otaczający świat. Poezja Jarniewicza, a z wierszy jego zebrał się już spory tom, pokazuje nie tylko wyostrzoną świadomość językową autora, jego przynależność do pokolenia radykalnej nieufności wobec języka jako narzędzia przedstawiania rzeczywistości, ale i coś staroświeckiego. I za to należy go cenić. Mówiąc ściślej, za to, że wie, iż język, będąc jakiegoś rodzaju perpetuum mobile, na który mamy wpływ bardzo ograniczony, jest jednocześnie tym wszystkim, czym rzekomo nie jest. Mimo że nie można mu tego kazać, robi wszystko to, czego od niego chcemy - wyraża świat i wzruszenia. Bo szczęśliwie się składa, że artystyczny światopogląd Jarniewicza nie jest wynikiem doświadczeń...