Jest paradoksem, że w okresie swego kryzysu, kiedy na tronie papieskim zasiadali duchowni zeświecczeni i żądni władzy, Watykan stał się największym mecenasem sztuki, która w religijnych dziełach artystów dojrzałego renesansu sięgnęła najwyższych lotów ludzkiego geniuszu. W tym samym czasie, na zlecenie Juliusza II (pontyfikat 1503-1513) tworzyli w pobliżu siebie: Michał Anioł (sceny z Księgi Rodzaju na sklepieniu Kaplicy Sykstyńskiej), Rafael Santi (freski w Pałacu Watykańskim) i Bramante, który budował bazylikę Św. Piotra (papieski odpust na rzecz budowy tej świątyni i wynikłe z niego obciążenia fiskalne ludności stały się po części przyczyną wystąpienia Lutra).

Juliusz II, nie chcąc mieszkać w komnatach znienawidzonego poprzednika Aleksandra VI Borgii (z freskami Pinturicchia) postanowił urządzić własne apartamenty, a ozdobienie ich zaproponował dopiero co...