Przesiądź się wyżej!

A było to tak straszne zjawisko, że Mojżesz powiedział: »Drżę cały z przerażenia!«. Wy natomiast otrzymaliście dostęp (...) do Jezusa, pośrednika Nowego Przymierza; do pokropienia krwią, która przemawia mocniej niż krew Abla” (Hbr 12, 18-24). Pewnie niejednemu z nas wciąż się marzy bóg gromowładny, istny Zeus, ale pod warunkiem, że da nam dostęp do swego arsenału. To stąd te zabiegi, by Jezusa koronować na Króla Polski, a Maryję wciąż widzieć jako Królową, która wszystko może u Króla królów wybłagać.

Tymczasem papież, ten, który do niedawna nosiłby na głowie potrójną koronę, będąc, jak my to mówimy, u tronu Królowej Polski, ani razu nie nazwał Maryi królową. Nie przez zapomnienie, ale z innego powodu. „Matka Boża (jest) Matką, która bierze sobie do serca problemy i interweniuje, która potrafi uchwycić trudne chwile oraz dyskretnie, skutecznie i stanowczo się o nie zatroszczyć. Nie jest władczynią i głównym bohaterem, ale Matką i służebnicą”. Dlatego, mówi dalej papież: „Prośmy o łaskę, abyśmy sobie przyswoili Jej wrażliwość, Jej wyobraźnię w służbie potrzebującym, piękno poświęcenia swojego życia dla innych, bez szukania pierwszeństwa i dzielenia. Niech Ona, Przyczyna naszej radości, która wnosi pokój pośród obfitości grzechu i zawirowań historii, wyprasza nam obfitość Ducha Świętego, abyśmy byli sługami dobrymi i wiernymi”.

To, jeśli tak można powiedzieć, papieskie przemalowanie jasnogórskiego obrazu Bogurodzicy dokonało się w czasie przygotowań do kolejnych obchodów rocznic wybuchu powstania warszawskiego i II wojny światowej. Tamte wydarzenia, jeśli popatrzymy na nie oczyma Maryi-matki, a nie oczyma królowej, ukażą się w zupełnie innym świetle i łatwiej nam będzie wyzbyć się owej złej pamięci, o której mówił Franciszek, i przestawić się na pamięć dobrą. Królowanie to klucz polityczny, matkowanie i służenie to klucz serca, miłosierdzia, boski klucz.

Jeśli na to, co się wydarzyło w tamtych czasach, popatrzymy po matczynemu, zobaczymy, że ostatnie słowo nie należy wcale do ówczesnych królów, ale do tych, których oni mieli za nic. W Auschwitz-Birkenau papież zaprowadził nas do celi śmierci Maksymiliana Kolbego, katolickiego zakonnika. Trzeba jednak pamiętać, że w tym samym obozie uśmiercono zakonnika prawosławnego, Grzegorza Peradzego, który najprawdopodobniej też oddał życie za innych. Na Majdanku zamordowano księdza greckokatolickiego Emiliana Kowcza, który mimo szansy na uwolnienie pozostał w obozie, gdyż, jak pisał, Bóg go tam posłał „na parafię”. Trzeba wspomnieć Janusza Korczaka, czyli Henryka Goldszmita, Żyda, wiernego dzieciom aż do końca, i pamiętać o bp. Juliuszu Burschem, który miał odwagę powiedzieć: „W tym Kościele (ewangelicko-augsburskim) nie zostanie ordynowany nikt, kto będzie głosił poglądy narodowosocjalistyczne”, co przypłacił życiem. Oni są naszą dobrą pamięcią i takich ludzi trzeba „posadzić wyżej”. Byli ostatnimi, są pierwszymi. ©