Liturgia przypomniała nam niedawno moment, w którym Jezus – na prośbę uczniów – uczy ich modlitwy: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze!”. I następnie w zapisie Łukasza (Łk 11, 2-4) pada pięć próśb: „niech się święci Twoje imię”, „niech przyjdzie Twoje królestwo”, „naszego chleba powszedniego dawaj nam na każdy dzień”, „przebacz nam nasze grzechy” oraz „nie dopuść, byśmy ulegli pokusie”.

Warto jednak zauważyć, że chociaż w tym miejscu kończy się sam tekst „Modlitwy Pańskiej”, to jednak pouczenie Jezusa na jej temat jeszcze nie. Następujące potem wersety (Łk 11, 5-13) są jego integralną częścią: nauczywszy nas „słów” swojej modlitwy, Jezus uczy nas dalej jej „ducha” – by się modlić jak On, nie wystarczy jedynie nauczyć się najpierw na pamięć, a potem po prostu wyrecytować „podyktowane” przez Niego zdania. Pan podpowiada nam więc gorliwość i upór – wręcz natręctwo – na modlitwie;...