Nie mam pewności, że ks. Konstanty Damroth, pisząc: „Skoro się wstydzisz swoich ojców gwary, wnet się zawstydzisz i wyprzesz ich wiary”, do mnie się zwracał, ale w moim żywocie proroctwo to spełniło się jak w mało którym. Nie tylko wiary i gwary ojców, ale nawet samych ojców zacząłem się wstydzić już w wieku nastoletnim. Na szczęście dla Wszystkich Zainteresowanych, skupiam się dziś na gwarze. W moim domu rodzinnym mówiło się gwarą, z grubsza biorąc, kielecką, przyniesioną przez rodziców do bram miasta ze wsi. W wiejskiej szkółce też się tak mówiło. Ale kiedy posłano mnie do miasta, do liceum, prawie wszyscy tam mówili polszczyzną literacką. Więc trochę się, proszę księdza, wstydziłem. Nie jakoś bardzo, ale na tyle, żeby się teraz temu dziwić. Bo dzisiaj z dumą używam zapamiętanych z dzieciństwa wyrażeń gwarowych. Jestem zabytkiem.

Slang młodzieży wiejskiej znacznie się różnił...