Upchnęliśmy narty w garażu, sezon na biegówki właśnie się w Oslo ­zakończył. Zaczyna się wiosna. Ruszamy do prac ogrodowych, sąsiad też. Słyszę, jak opowiada mojemu mężowi przez dzielący nasze domy murek: – Tyle miałem roboty, żeby ten dom doprowadzić do porządku. Poprzedni właściciel przyżydził, grzyba na ścianie zamalował i powkręcał polakowskie ­żarówki.

Myślałam, że się przesłyszałam. Taki sympatyczny starszy pan, a tu antysemicki komentarz i jeszcze „polakowskie żarówki”. Nie polskie, a polakowskie – taki norweski neologizm. Słyszałam już w Norwegii o polskich (i polakowskich) zawodach, czytaj: cieśla, murarz, hydraulik. („Martin znalazł sobie na wakacje polakowską pracę” – rzuca chłopak w tramwaju, a jego kumple wybuchają śmiechem). Słyszałam też o „polskich godzinach pracy”, czyli długich dniówkach. Norwescy pracownicy opuszczają plac budowy po 7 godzinach i 45 minutach...